De WUCB vond een gesprek met Dokter Moens nuttig aangezien zijn kennis terzake over het dossier ME/cvs en zijn positie binnen het RIZIV en het KCE.

Dr. Moens gaf te kennen dat het Chronisch Vermoeidheidsyndroom een zeer beladen dossier is. Er zijn de vele tegenstellingen, de believers en non-believers, het uitblijven van bewezen behandelingen en het niet te onderschatten prijskaartje op de gezondheidsuitgaven die een grote groep chronisch zieken met zich meebrengt. Kortom, het is een lastig dossier waarover door de verschillende strekkingen binnen het RIZIV  al heel veel gedebatteerd is maar waar nog niemand een oplossing voor heeft.  Dr. Moens toont duidelijk interesse voor de problematiek en onderkent dat het voor de patiënt in kwestie geen sinecure is éénmaal je met de ziekte geconfronteerd wordt en al zeker niet als je voor een medisch adviseur moet verschijnen die vaak ook niet weet hoe hij/zij de zaak objectief moet bekijken.

Vanuit de WUCB stelden wij de kritische vraag of het verantwoord is om de medische zorg voor ME/cvs patiënten verder uit te bouwen in de vorm van CVS consortia die in feite het verlengde zijn van de CVS referentiecentra waarvan we ondertussen weten dat die aanpak geen vruchten afwerpt. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat men huisartsen met een handleiding opzadelt waarin staat dat ME/cvs psychologische ontstaansfactoren heeft en aldus uitsluitend psychologisch dient behandeld te worden. We kunnen toch moeilijk met een behandeling die ondermaats scoort aan schaalvergroting gaan doen in de praktijk! Op die manier maken we de problemen alleen nog maar erger want ME/cvs patiënten zijn niet alleen het slachtoffer van een ziekte, ze zijn ook nog eens slachtoffer ten gevolge van het ongeloof en de onkunde bij artsen.

Dr. Moens fronste de wenkbrauwen. Hij toonde begrip voor het gegeven dat heel veel CVS patiënten in wezen ME patiënten zijn en dat de huidige aanpak van het “CVS probleem” hier op geen enkele manier aan tegemoetkomt. Er is dus een duidelijke noodzaak voor het gebruik van juiste diagnosecriteria voor ME als we dat probleem willen oplossen en dat zou een goeie zaak zijn… We beseffen ook wel dat er bij heel wat patiënten ernstige problemen bestaan en inderdaad, beter gespecifieerde diagnostische methoden zouden hieraan tegemoet kunnen komen want alvorens we iemand gaan behandelen moeten we toch eerst in staat zijn een deftige diagnose te stellen.  In feite staat het iedereen vrij een aanvraag te doen tot herkenning van diagnostische bloedmarkers voor ME/cvs maar tot op heden heeft nog nooit iemand zo’n aanvraag ingediend. (!!!)